მადონა ძამუკაშვილი — ქალი, რომელმაც სიტყვითა და საქმით თაობები გაზარდა.

მადონა ძამუკაშვილი დღეს პროექტ „აფხაზეთი მე ვარ“-ის მშვიდობის ელჩია — სტატუსი, რომელიც მის შინაგან მშვიდობას, ადამიანურობასა და საზოგადოებრივი კეთილისთვის მზადყოფნას ასახავს. თუმცა ამ როლამდე მისული გზა დიდწილად ფილოლოგიამ, განათლებამ, წლების განმავლობაში დაგროვილმა გამოცდილებამ და ადამიანების სიყვარულმა განსაზღვრა.

ის თბილისის ივანე ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოლოგიის ფაკულტეტის კურსდამთავრებულია. პროფესიული ცხოვრება კი თბილისისა და ქვეყნისთვის კარგად ცნობილ 187-ე ფიზიკა-მათემატიკურ სკოლაში დაიწყო, სადაც ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლად მუშაობდა.

მისი გაკვეთილები მხოლოდ სასწავლო პროგრამის ფარგლებში მოქცეული პროცესი არ ყოფილა. მადონა მუდმივად ცდილობდა, რომ ქართული სიტყვა არა მხოლოდ შეეკითხა, არამედ მოსწავლეს გულში ჩაედო. მისთვის მნიშვნელოვანია, რომ შაირებთან, ქრესტომათიულ ტექსტებთან და კლასიკურ ლიტერატურასთან ერთად ბავშვებს ქართველობა, სამშობლოსადმი ერთგულება და ადამიანობის ფუნდამენტური ღირებულებებიც შესწვარებოდა.

ამ მიზანს სტანდარტული მიდგომები არ ეყო. სწორედ ამიტომ ქმნიდა საინტერესო ფორმებს, ატარებდა კლასებს შორის ინტელექტუალურ თამაშებსა და კონკურსებს. განსაკუთრებული წარმატება მოჰყვა პროექტს „ჩვენ და ვეფხისტყაოსანი“, რომელიც მეცხრე კლასების მონაწილეობით გაიმართა და დიდი ინტერესი გამოიწვია როგორც მოსწავლეებში, ისე სკოლაში.

დროის გასვლასთან ერთად, მისმა პროფესიულმა გზამ ახალ საფეხურზე გადაინაცვლა — კერძო სკოლა „იბერიაში“, იოანე პეტრიწის სახელობის საგანმანათლებლო დაწესებულებაში, სადაც დირექტორის მოადგილის პოზიცია დაიკავა ადმინისტრაციულ საკითხებში. აქ პედაგოგიური გამოცდილება ორგანიზაციულ უნარებთან შეერწყა და მის საქმიანობას კიდევ უფრო ფართო მნიშვნელობა შესძინა.

თუმცა 28 წლიანი თავდადებული მუშაობის შემდეგ სკოლამ ფუნქციონირება შეწყვიტა. თითქოს ამ ყველაფერმა მის ცხოვრებაში დიდმა სიჩუმემ დაისადგურა — სიჩუმემ, რომელიც მოულოდნელად ცხოვრების ახალ ეტაპად გარდაიქმნა.

ამ გარდატეხის დროს მისი გვერდით იდგა ახლო მეგობარი — ციცი ბეროზაშვილი, ადამიანი, რომელმაც მას საკუთარი შესაძლებლობების ხელახლა დანახვა და ახალი სივრცისთვის განათლება მისცა. სწორედ ციცის დამსახურებაა, რომ მადონა ლიდერ ქალთა საზოგადოებაში მოხვდა — ორგანიზაციაში, სადაც კეთილი საქმე რწმენად იქცევა, ადამიანური ურთიერთობები კი — მხარდაჭერის სისტემად.

ამ საზოგადოებამ მადონა კვლავ საქმეში ჩართო, დაუბრუნა მსოფლხედვის სიმხნევე და მის ყოველდღიურობას ახალი, ფერადი მონაკვეთები შემატა. აქ მან იპოვა ადგილი, სადაც შეუძლია სიტყვითაც და საქმითაც შექმნას სიკეთე, ადამიანებს გაუნათოს გზა და საკუთარ გამოცდილებას ახალი შინაარსი მიანიჭოს.

დღეს ის აქტიურად არის ჩართული ოჯახურ ცხოვრებაში, შვილიშვილების აღზრდაში და საკუთარ გამოცდილებას უკვე ახალ თაობას გადასცემს — თბილი მზრუნველობითა და ცხოვრებისეული სიბრძნით.

მადონა ძამუკაშვილის ფილოსოფია მარტივად ჟღერს — მუდამ იარე სწორი გზით, არ მოერიდო შეცდომას, ეძიე სიახლე, იშრომე და საკუთარ თავს ხშირად ჰკითხე, სად მიდიხარ და რატომ.

წიგნის სამყაროსთან კავშირი მის ცხოვრებაში ისევ აქტიურია. ახლახანს ხელახლა გადაშალა მარკესის „მარტოობის ასი წელი“ — ნაწარმოები, რომელმაც კიდევ ერთხელ აუხსნა, რომ მარტოობა ხშირად არა ბედი, არამედ განმეორებადი არჩევანია; რომ ადამიანი სწორედ მაშინ იზრდება, როცა ამის დანახვას სწავლობს.

მადონა ძამუკაშვილი დღესაც ამ ხედვის გზას მიუყვება — მსუბუქად, მაგრამ მტკიცედ, ამბიციურად, მაგრამ თავმდაბლად და მუდმივი მზადყოფნით, აჩუქოს ადამიანებს იმპულსი, რომელსაც სინათლისკენ მიჰყავთ.